رودها در جاری شدن
و علفها در سبز شدن معنی پیدا می کنند
کوه ها با قله ها
و دریاها با موجها زندگی پیذا می کنند
و انسانها و همه ی انسانها با عشق،
فقط با عشق
پس با خدایا بر من رحم کن
بر من که میدانم ناتوانم رحم کن
باشد که خانه ای نداشته باشم
باشد که لباس فاخری بر تن نداشته باشم
باشد که حتی دست و پایی نداشته باشم
اما نباشد ،هرگز نباشد
که در قلبم عشق نباشد،هرگز نباشد
آن چه را که به پایان رسید
وشروع خواهم کرد آنچه را که دوباره به اتمام میرسد:
سیگاری آتش خواهم زد تا بخاطر...
قلمی خواهم شکست تا به آغاز...
اراده ای خواهم کرد تا به عمل...
تیری رها خواهم ساخت تا به ثمر...
فنجانکی خواهم شکست تا به شکست...
بره ای خواهم شد تا به تمرد...
وعمری خواهم کرد تا به مرگ...
و اوقات را معدوم خواهم ساخت
همچنانکه آب غسالخانه ای را چرک...
و خاکی را مزدود...
زندگیم را مفعول...
و خدایان را برای لحظه ای مشغول خواهم ساخت
سنگ تراش شروع میکند برای لقمه نانی
وچه اهمیت دارد حقیقت آنچه مینویسد چیست؟
چه اهمیتی دارد سال تولد اتفاقی که به پایان رسیده است؟
و فریاد های انزجار از درد زایمان مادرم،تنها با نام پدر بر سنگ جای میگیرد
من از آنچه بودم جدا شدم
قطعه چند وبلوک چند نام من است
تنها خود میتوانم مراقب خود باشم
گودالم را دوست خواهم داشت
و با موریا نه هایم چند ساعتی بازی خواهم کرد
و اگر صدایی لرزان بر قبر من حمدی خواند
به او خواهم خندید ،تا حد مرگ...
نمی خواهم کسی از مردن من با خبر گردد
نمی خواهم پدر برهم نهد چشمان بازم را
نمی خواهم که مادر سختی جان کندنم بیند
ولی ای دوست
اگر روزی رفیقی مهربان آمد
زتو پرسید فلانی کو...؟؟!
بگو در سنگر ناکامی و حسرت بسی جان داد
ولی تا لحظه آخر چنین می گفت:
امید من .............بود
غریبه
به هر باغی رسیدی گلی بچین و برو
پای هر گل منشین اینقدر چون خار شوی
منی را که هر نفس با یادت اندیشیدم
و هر لحظه بی آنکه تو بدانی
برایت آرزوی بهترین ها را کردم...
حست ميکنم نه آن دور نه در آسمان نه در کعبه بلکه در دستانم....
حس ميکنمت عزيزدل ...
من به آوارگی ابر و نسیم
من به سرگشتگی آهوی دشت
من به تنهایی خود می مانم
خدايا دلم هميشه گرفته چرامنوازاين دردخلاص نميكني؟خداجون خودت ميداني كه دلتنگي چه
سخت وطاقت فرساست پس قسمت ميدم به خداييت كه منوخلاص كن ازاين دلتنگي وگرفتگي
اما
من...من ميتونم اين دوري رو تحمل كنم... به فاصله ها فكر نميكنم ......
ميدوني چرا؟؟ آخه... جاي نگاهت رو نگاهم مونده.....هنوز عطر دستات رو از
دستام ميتونم استشمام كنم....رد احساست روي دلم جا مونده ... ميتونم تپشهاي
قلبت رو بشمارم...........
بگین که رفت مسافرت بگین نشانه ای نداد
یه جور بگین که اخرش از حرفاتون هول نکنه
یک دیده گریان به تو تقدیم کنم
یک قلب پریشان به تو تقدیم کنم
هر چند که این سوز دلم نازیباست
قلبتو كلبه كن برام
جنونت رو به رخ بكش
من از تو رويامو مي خوام
به من نگو كه سرنوشت جه جوري بازي مي كنه
بزار كه افسانه بشيم اين منو راضي مي كنه...آرزوي من اينست ...
كه دو روز طولاني در كنار تو باشم، فارغ از پشيماني
آرزوي من اينست ،
من بی خود شده اَم .
من بی خود بیخود شده اَم .
من بی خود گم شده اَم .
من پشت حصار غم ، بی خود ، بی تو در سکوت سرد شبها ....
امشب من تنها اینجا نشسته ام . به تو می اندیشم .
و تو نمی دانم به کهِ می اندیشی ؟ و شاید کسی به من می اندیشد ؛
و کسی هم به او !
نیمه شب ، چشمانم را می بندم . سکوتی در راه است .
سیاهی پشت دیده گانم مخفی شده است . لحضه ها می گذرند .
روشنی از دور می تازد . می دوم تا به افق . لحظه ای پیش شب بود ؛
به نام باران ،آغاز گر تمامی لبخندهای رنگین کمان ؛ که مرا، تو را،همه را برای
دیدارش مجذوب نزول رحم الهی می دارد .
به نام قطره ای بی رنگ پر از درد ، فرو فرستاده از نیام آسمان . به نام سردی
شکوه ریزشی که با سلوک روبه سوی خاک سجده می کند .
من يك دهاتيم
در كلبه ي قديمي ما يك چراغ نيست
مهتابي است خانه ي ما تا سپيده دم
من هر سحر
با نغمه ي خروس
هوا گرفته بود
بارون ميباريد
كودكي آهسته گفت
خدايا
گريه نكن
درست ميشه...
یه دریا اشـــــــــــــــک برای ریختن دارم…
یه دل گرفته…
یه زندگی پر از خالی…
من سرشارم از تنــهایـــــــــی…
